از خود بیگانگی انسان مدرن (بان)

«از خود بیگانگی انسان مدرن» به قلم فریتش پاپنهایم با روایت نقاشی سیاه قلم گویا به نام «در پی شکار دندان» آغاز می شود، سیاه قلمی که زنی خرافی را به تصویر کشیده که اعتقاد به قدرت جادویی دندان دارزدگان دارد، از این رو تکه پارچه ای را حائل جسد بر دار آویخته و چهره نفرت زده خود قرار داده و در عین وحشت مصمم است که دندان گرانبها را به دست آورد، به همین دلیل دست های خود را مرتعش از چندش و بیزاری به سوی دهان جسد خشکیده دراز کرده است. پاپنهایم که این صحنه را تجسم خیالات بیمارگونه عصری می داند که دیریست سپری شده، این نقاشی را با عکسی از روزگار معاصر مقایسه می کند که جایزه بهترین عکس خبری سال را از آن خود کرده بود. این عکس تصویر دلخراشی است از یک تصادف رانندگی که در آن دو اتومبیل کاملا منهدم شده و چهره درد کشیده و وحشت زده یکی از قربانیان حادثه لحظه ای قبل از مرگ به تصویر کشیده شده است.

او که معتقد است تشابه زیادی میان این دو تصویر به چشم می خورد، هر دوی آنها را چنان در پی ارضای تمایلات خود می بیند که گویی این تمایل و خواست تمام وجوه و جنبه رویارویی آنان را با واقعیت غالب گرفته است. «برای آنها هیچ چیز فی نفسه مفهوم نداشته مگر آنکه تبدیل به وسیله ای برای رسیدن به هدف و ارضای تمایلات شان شود، در اینجا حتی مرگ نیز مستثنی نیست. در رویارویی با مرگ آنها تنها آن وجه را بازگو می کنند که حساب کرده اند و به سود آنهاست، در حالی که نسبت به وجوه و جنبه های دیگر قضیه و حتی تاثیر خود مرگ که به نظرشان پسمانده بی فایده ای بیش نیست نظاره گران بی تفاوتی باقی می مانند.» (از متن کتاب،ص۲۸)