دروغگویی روی مبل (صبح صادق)

ارنست یک روان درمانگری بود که به کارش عشق می ورزید. بیمارانش هر روز او را به خصوصی ترین اتاق های زندگی شان دعوت می کردند؛ واو هر روز آن ها را تسلی می داد، تیمارشان می کرد و نا امیدی را از آن ها دور می کرد.... کسی که به کارش عشق می ورزد. خوش شانس است. ارنست احساس خوش شانسی می کرد.

البته چیزی بیش از خوش شانسی؛ احساس خوشبختی می کرد... بعضی از صبح ها، از پنجره مطبش... به آسمان مه آلود نگاه می کرد و با خود تصور می کرد که اسلافش در روان درمانی در افق منتظر ایستاده اند. در بالاترین سطح و دورتر از بقیه، نیاکانی ایستاده بودند که پیکرهای آسمانی شان به سختی رویت می شد. عیسی مسیح، بودا و سقراط. پایین تر از آن ها و کمی نزدیک تر، پیشروان بزرگ بودند که چهره هایشان کمی متمایز تر بود. نیچه، کی یر کگور، فروید و یونگ. از آن نزدیک تر پدربزرگ های رون درمانی: آدلر، هورنی، سالیوان، فروم و چهره ی شیرین و خندان شاندور فنتزی.
کتاب با داستان روان‌درمانی به نام دکتر تراتر شروع می‌شود که با یکی از بیماران خانم خود که ۴۰ سال از اون جوان‌تر است، روابطی خارج از محدود معمول پزشک-بیمار پیدا می‌کند. کمیته اخلاق متوجه مسئله می‌شود و پزشکی به نام ارنست لش را مسئول پیگیری قضیه می‌کند. اما چندی بعد، خود این پزشک با توطئه همسر یکی از بیماران خود روبرو می‌شود، زنی که می‌خواهد با اغوا کردن این پزشک، او را به دردسر بیندازد. اما ارنست پزشکی بسیار مقید به کار حرفه‌ای است. پزشکی سومی که داستان او در این کتاب روایت می‌شود، پزشکی است از تیپ پزشکان پول‌پرست!