تجربه گرایی رادیکال درباره کار و نوشتار اتنوگرافیک (تیسا)

تجربه‌‌گرایی رادیکال ابتدا و پیش از هر چیز،فلسفه‌‌ی تجربه‌‌ی اشیاء و اعمال است که در آن خود سوژه یک مشارکت‌‌کننده است. اهمیت این دیدگاه برای انسان‌‌شناسی این است که بر تعاملات اتنوگرافر با کسانی اصرار می‌‌ورزد که با آنها زندگی کرده و مطالعه می‌‌کند؛ در عین حال ما را برمی‌‌انگیزد تا شیوه‌‌هایی را شفاف کنیم که در آنها دانش ما ریشه در تجربه‌‌ی عملی، شخصی و مشارکتی‌‌مان در میدان و نیز مشاهدات منفصل‌‌مان دارد. برخلاف تجربه‌‌گرایی سنتی، که مرز معینی بین مشاهده‌‌کننده و مشاهده‌‌شونده، بین روش و موضوع، می‌‌کشد، تجربه‌‌گرایی رادیکال اعتبار چنین برشی را رد کرده و تأثیر متقابل بین این قلمروها را تبدیل به کانون علاقه‌‌اش می‌‌کند. این تعامل مشاهده‌‌کننده و مشاهده‌‌شونده است که اساسی است.
عادت ما به خارج کردن تجربه‌‌ی زیسته‌‌ی مشاهده‌‌کننده از حوزه‌‌ی مشاهده‌‌شونده بر این مبنا که «مزاحم‌‌شونده» است، حیله‌‌ای برای آرام کردن اضطراب است نه قاعده‌‌ای از روش علمی. یک روش تجربه‌‌گرایانه‌‌ی رادیکال، تجربه‌‌ی مشاهده‌‌کننده را در بر گرفته و حوزه‌‌ی تجربی را حوزه‌‌ی تعاملات و بین‌‌الاذهانیت تعریف می‌‌کند. به همین ترتیب، ما خودهایمان را تبدیل به سوژه‌‌های تجربی کرده و با تجارب خودمان به عنوان داده‌‌های اصلی برخورد می‌‌کنیم.