منشاء درد ما جای دورتری است اندیشه ای درباره کشتار 13 نوامبر (دیبایه)

امشب، از آن‌چه‌که جمعه سیزدهم نوامبر بر سر ما آمده‌است، از آن‌چه در این شهر و سرانجام در این جهان گذشته، سخن می‌گوییم.

ابتدا می‌خواهم بگویم که با چه روحیه‌ای در مورد آن چه که تراژدی دردناکی است، باید سخن گفت. روشن است همان طور که می‌دانیم و نیزآن‌گونه که مطبوعات و مقامات رسمی، به‌شیوه‌ای خطرناک برطبل آن کوبیده اند، نقش عاطفه و واکنش احساسی در چنین اوضاعی گریزناپذیر است و به یک معنی لازم و ضروری نیز هست. این حالت مثل ضربه روحی و یا احساس یک استثنای غیرقابل‌تحمل نسبت به روند زندگی عادی و یورش تحمل‌ناپذیر مرگ است. این چیزی است که بر همه تحمیل می‌شود و نه می‌توان آن را جلوی آن‌را گرفت و نه از آن انتقاد کرد.

باوجود این، خوب است بدانیم (این نقطه عزیمتی است برای درنظر گرفتن آن چه من حالت روحی می‌نامم) که این احساسات انفعالی که اجتناب‌ناپذیر است در چنین موقعیت‌های دردناکی ما را با مخاطراتی روبرو می‌سازد، که تمایل دارم برای روشن کردن روش‌کارم یادآوری کنم.

می بینیم که سه خطر اصلی که با آن باید مقابله کنیم عبارتنداز: موقعیت بعداز درام، گسترش همه‌گیر آسیب دیدگی و احساس انفعال.