دیالکتیک تنهایی (لوح فکر)

همه انسان ها در لحظاتی از زندگی شان خود را تنها احساس می کنند و تنها هم هستند. زیستن یعنی جدا شدن از آنچه بودیم برای رسیدن به آنچه در آینده مرموز خواهیم بود. تنهایی عمیق ترین واقعیت در وضع بشری است. انسان یگانه موجودی است که می داند تنهاست و یگانه موجودی است که در پی یافتن دیگری است. طبیعت او اگر بتوان این کلمه را در مورد بشر به کار برد که با نه گفتن به طبیعت، خود را ساخته است، میل و عطش تحقق بخشیدن خویش در دیگری را در خود نهفته دارد. انسان خود درد غربت و بازجستن روزگار وصل است، بنابراین آنگاه که او از خویشتن آگاه است، از نبود آن دیگری یعنی از تنهایی اش هم آگاه است. جنین با دنیای پیرامون خود یکی است. زندگی ناب خام است، نا آگاه از خویشتن. وقتی که زاده می شویم رشته هایی را می گسلیم که ما را به زندگی کور در زهدان مادر جاییکه فاصله ای میان خواستن و ارضا نیست پیوند می داد. ما این تغییر را چون جدایی و از دست دادن، چون وانهادگی، چون هبوت به دنیایی غریبه و خصم در می یابیم. بعدها این حس بدوی از دست دادن تبدیل به احساس تنهایی می شود و باز بعدتر تبدیل به آگاهی. ما محکوم هستیم که تنها زندگی کنیم اما محکوم بدان نیز هستیم که از تنهایی خویش درگذریم و پیوندهایی را که ما را با زندگی در گذشته ای بهشتی مربوط می ساخت دوباره برقرار کنیم. ما همه نیروهایمان را به کار می گیریم تا از بند تنهایی رها شویم، برای همین احساس تنهایی ما اهمیت و معنایی دو گانه دارد. از سویی آگاهی بر خویشتن است و از سوی دیگر آرزوی گریز از خویشتن. تنهایی این وضع محتوم زندگی ما، در نظر ما نوعی آزمایش و تطهیر است که در پایان آن عذاب و بی ثباتی ما محو می شود. به هنگام خروج از هزار توی تنهایی به وصل که آسودن و شادی است، به کمال و هماهنگی با دنیا می رسیم. در زبان رایج این دو گانگی با یکسان شمرده شدن تنهایی و رنج انعکاس می یابد. درد عشق همان درد تنهایی است. آمیزش و تنهایی مخالف هم و مکمل هم هستند. نیروی رهایی بخش تنهایی به احساس تقصیر گنگ و در عین حال زنده ما روشنی می بخشد...