این کتاب را بسوزان (خرد سرخ)

کتاب شامل مجموعه مقالاتی است در مورد نوشتن از نویسنده‌های مختلف.موضوعاتی مثل؛ چرا نوشتن (جان آپدایک)، صحبت با غریبه‌ها (پل آستر)، آزادیِ نوشتن (اورهان پاموک) و…

برخی از جملات کتاب

– ما خانواده‌ای بودیم که در حاشیه‌ی فقیرتر طبقه‌ی متوسط دوره‌ی رکود دست و پا می‌زدیم؛ دلم می‌خواست از درافتادن پدرم به ستیزه‌ی پرهیاهیویی در طاعون رقابت بپرهیزم؛ و کاغذ و مداد، خلاف اسباب‌بازی‌های دیگران، ارزان بود. (جان آپدایک: چرا نوشتن؟ ص ۱۷)

– داستان‌گویی، به خاطر تمام توانی که در تصویرسازی دارد، در بهره‌گیری از میانجی زمان بیشتر با موسیقی هم‌ساز است؛ حتی شاید نبوغ داستان‌گویی و اصلی‌ترین تبدیلات و تحولات آن، در بند زمان، ریتم و طنین باشد. معنایی از زمان که مانند یک تابلوی نقاشی منجمد نشده، بلکه همچون زمان درون یک سمفونی به خدمت گرفته می‌شود. (جان آپدایک: چرا نوشتن؟ ص ۲۲)

– هیچ‌کس نمی‌تواند بیش از آنکه به دست‌آورده به کسی ببخشد. ما هم سعی می‌کنیم در نوشته‌های خود، ادراکی زیباشناختی را برای دیگران بیافرینیم که پیشتر خودمان تجربه کرده‌ایم. در مورد من برخی از این تجربیات اینها هستند ظرافت گرافیکی دورر و فرمیر، دقت واژگان و روان‌شناختی احساسات بدیع و وارونه‌ی آثار هنری گرین، عینیت مخافظت کننده‌ی کافکا و جویس، فروپاشی در اجزاء یک معمای حل شده‌ی ریاضیات، رازگشایی از یک داستان اسرارآمیز هوشمندانه، چشم‌انداز داستانی علمی-تخیلی که زمین را خوار می‌شمرد و نتایج  اشک‌آور و پاره‌نوشتاری، حقیقتا طنزآلود. واقعیت آن است که نوشتن می‌‌تواند ما را وادار به انجام دادن کارهای مختلفی کند:‌ می‌تواند بخنداندمان، به هق‌هق‌مان بیندازد، اگر متنی هرزنگارانه باشد و ما هم جوان، می‌تواند تحریک‌مان کند. و البته می‌تواند بخواباندمان؛ و هرچند در بیشتر مباحثات در باب نقش و وظیفه‌ی اجتماعی نویسنده، این اثر خواب‌آور نادیده گرفته می‌شود، ظن من بر این است که گسترده‌ترین اثر عملی نوشته‌ها همین است. (جان آپدایک: چرا نوشتن؟ ص ۲۲-۲۳)

– آخرین کلام پیرامون ادبیات گواه بی‌شک از کامو خواهد بود: «آن‌ لحظه‌ای که چیزی بیشتر از یک نویسنده نباشم، نوشتن را کنار خواهم گذاشت» (نادین گوردیمر: شاهد ص ۱۲۶)