هر روز یک قدم نزدیکتر (قطره)

اين وسوسه هميشه در من وجود دارد که دفترهاي قرار ملاقات قديمي مملو از اسامي نيمه فراموش‌شده‌ي بيماران را بيابم، کساني که حساس‌ترين تجربيات را با آن‌ها داشته‌ام، تعداد زيادي افراد و تعداد زيادي لحظات خوب. چه اتفاقي براي آن‌ها افتاده است؟ قفسه‌ي کتاب‌هاي رديف شده‌و انبوه نوارهاي ضبط شده‌ام، معمولاً مرا به ياد گورستان‌هاي وسيع مي‌اندازند: زندگي‌هاي تلنبار شده‌ي درون پوشه‌هاي باليني، صداهاي به دام افتاده در نوارهاي الکترومغناطيسي در سکوت و نمايش‌هايي که هرگز اجرا نشدند. زندگي با اين آثار تاريخي، مرا سرشار از حس نا‌پايداري مي‌کند. حتي اگر خودم را غرق در زمان حال بيابم، شبح زوال را حس مي‌کنم که نگاه مي‌کند و منتظر است. در نهايت زوال بر تجربيات زنده پيروز مي‌شود و در عين حال با سنگدلي‌اشيک تلخي و زيبايي را هديه مي‌کند. ميل بازگو کردن تجربه‌ي من با جيني، ميل بسيار متقاعدکننده‌اي است؛ شيفته‌ي فرصت از پاي درآوردن زوال براي طولاني کردن زندگي کوتاه‌مان با يک‌ديگر هستم. چه بهتر که بداني، آن‌ها در ذهن خواننده باقي خواهند ماند، تا آن‌که درون انبار متروکه‌اي از نوشته‌هاي باليني ناخوانده و نوارهاي الکترومغناطيسي ناشنيده دفن شوند.