باد سهمگین (افراز)

میگوئل آنخل آستوریاس روسالس (19 اکتبر 1899 - 9 ژوئن 1974) شاعر، داستان‌نویس، نمایشنامه‌نویس، روزنامه‌نگار و دیپلمات گواتمالایی بود. او نقش بسزایی در تثبیت جایگاه آمریکای لاتین در جهان ادبیات داشت. در دوران تحصیلش در پاریس به جنبیش سوررئالیسم پیوست. موضع انتقادی‌اش نسبت به حکومت‌های دیکتاتوری باعث شد که بیشتر عمرش را در تبعید بگذارند. او دومین نویسنده‌ی امریکای لاتین بود که توانست در سال 1967 جایزه‌ی نوبل ادبیات را به خود اختصاص داد. رمان‌های «باد سهمگین» (1950)، «پاپ سبز» (1954) و «چشمان بازمانده در گور» (1960) به «سه‌گانه‌ی موز» مشهورند که آستوریاس در آن‌ها به موضوع استثمار بومیان در مزارع موز می‌پردازد. ... خنده‌ی آن روزها، یاهاها، هاها، هاهاها، مثل استفراغ خنده و خون در او ریشه می‌گرفت، و زمانی که حس می‌کرد از لای دندان‌هایش بیرون می‌ریزند، دوباره آن را می‌بلعد، برمی‌گرداند، رطوبت آب دهانش تبدیل به تندباد می‌شد، مثل دریا که باد، نور که باد، درخت‌ها که باد، سنگ‌هایی که به باد تغییر شکل می‌دادند تا وحشیانه بوزند و بوی جانورانِ دریایی بدهند، وحشی، پرغرور، مخلوطی از جیغ و غرش‌های مخلوطی که اماده‌ی مرگ می‌شد. درختان موز را ناپدید می‌کرد، همه را می‌روبید و می‌برد، از جا می‌کند تا دورتر ببرد. میزها، صندلی‌ها، تختخواب‌ها، همه‌چیز ویران می‌شد و پراکنده و صدها متر دورتر فرو می‌افتاد؛ همه‌چیز ویران می‌شد و پراکنده و صدها متر دورتر فرو می‌افتاد؛ روی درخت‌ها، زیر پل‌ها، در شلا‌ق‌های آب رودخانه‌ها که هنوز هم خشم خود را نشان می‌دادند...