چه زود بزرگ شدم (چشمه)

حسن فرهنگ‌فر متولد ۱۳۳۰ لاهیجان و دانش‌آموخته‌ی ادبیات فارسی از دانشگاه تبریز است.

مجموع کارهای زیر در واقع محصول فعالیت قلمی بخش دوم عمر و زندگانی این نویسنده است. به‌نظر می‌رسد اتفاقات یا دغدغه‌هایی خاص موجب چنین رویکردی شده که به قول یکی از منتقدان محلی پلنگ خفته‌ی اندیشه و قلمش به‌‌ناگاه بیدار شد و او را یکی از پرکارترین داستان‌نویسان معاصر کرد. خود او هم در مصاحبه‌ای گفته است: «داشتم می‌افتادم که ادبیات داستانی دستم را گرفت.»

فرهنگ‌فر گر‌چه دیر شروع کرده اما حشو و زوایدی در کارهایش نداشته است. به‌نظر می‌رسد بسیار خوب شروع کرده باشد، چرا که همان مجموعه‌ی اولش، برنده‌ی جایزه‌ی ادبی دکتر معین و کاندیدای جایزه‌ی ادبی اصفهان در سال ۸۳ شده است.

حسن فرهنگ‌فر در خلق داستان‌ها و کتاب‌های رمانش بیشتر از ساختار رئالیسم استفاده کرده و در میان این فضا از زبان اول‌شخص کمک گرفته است، افرادی که در دنیای واقعی فقط از طریق بیان واگویه‌ها سعی دارند مشکلات و دردها را نشان دهند و چرایی آن‌ها را کشف کنند. او در بیشتر کارهایش خلئی را که قابل دیدن نیست اما می‌شود لمسش کرد، به‌خوبی نشان می‌دهد (داستان قفل ـ دگمه‌های بی‌رنگ.)

گرچه صلاح نیست در این مجال اندک از مقوله‌ی زنانه‌نویسی سخنی به میان آید اما از نکته‌های قابل اعتنا و چشم‌گیر در کارهای این نویسنده زنانه‌نویسی است که دست کم سه رمان ‌پاره‌ی تاریک، گمگمه‌های برف و چه زود بزرگ شدم این نویسنده راوی زن دارد.

رمان چه زود بزرگ شدم این نویسنده‌ی لاهیجانی سه راوی دارد. راوی اصلی آن زنی است که در پذیرش مرگ فرزند و باورپذیری آن دچار مشکل شده و... فرهنگ‌فر در این اثر مثل کارهای دیگرش با زبانی ساده و موجز و اندکی شاعرانه، خواننده را درگیر می‌کند و او را با خود تا آخر داستان می‌کشاند.

یکی از منتقدان در خصوص او می‌گوید: «گرچه ممکن است قصه‌ها و کتاب‌های حسن فرهنگ‌فر به نهایت‌، یکه و ممتاز نباشد اما خواننده بعد از خواندن آن‌ها احساس غبن نخواهد کرد، بلکه با خود می‌گوید: این‌جوری هم می‌شه!«