چهار و چند نمایشنامه ی تلویزیونی دیگر - به همراه فرسودگی ژیل دلوز (افراز)

ساموئل بارکلی بکت (1906 -1989)، داستان‌نویس، نمایشنامه‌نویس، کارگردان تئاتر و شاعر پیشروی ایرلندی، به‌روایتی جزو آخرین مدرنیست‌ها و در چشم‌اندازی دیگر، به‌ویژه به‌دلیل تاثیری که بر نویسندگان بعد از خود گذاشته، از نخستین پست‌مدرنیست‌ها به‌شمار می‌آید. او که به هر دو زبان فرانسه و انگلیسی می‌نوشت، هرچه جلوتر می‌رفت، به مینی‌مالیسم علاقه‌ی بیشتری نشان می‌داد. بکت یکی از نویسندگان کلیدی تئاتر‍ معروف به آبزورد بود و به‌گواهی آثارش نگاهی یاس‌آور و تراژی‌کمیک به فرهنگ بشری داشت. او که در نوشته‌هایش فرم‌های تازه‌ای برای رمان و نمایشنامه خلق کرده و موقعیتی را آفریده که در آن انسان مدرن با بی‌چیزی‌اش تعالی می‌یابد، در سال 1969 به‌عنوان برنده‌ی جایزه‌ی نوبل ادبیات معرفی شد. * * * در این کتاب چهار نمایشنامه‌ی تلویزیونی از بکت آمده که هر چهار را خود، بلافاصله یا با فاصله‌ی زمانی یکی دو سال،‌ کارگردانی کرده است. «چهار» (1980، اجرا 1981)، «سه‌نوازی شبخ» (1975، اجرا 1977)، «... مگر ابرهای...» (1976، اجرا 1979) و «شب رویاها» (1982، اجرا 1982) بخش‌هایی از زبانی هستند که ژیل دولوز، فیلسوف پرآوازه‌ی معاصر فرانسوی، آن را در مقاله‌ی بسیار مهم «فرسودگی» - که حدود یک‌دوم متن کتاب حاضر را به خود اختصاص داده - «زبان تصویر و فضاها» می‌نامد، زبانی که «می‌تواند کلمات و صداها را در تصویرها گرد هم آورد، البته بنا بر یک ترکیب ویژه... این زبان در رمان متولد می‌شود و با عبور از میان تئاتر، راز تدوینش را در تلویزیون می‌یابد، صدایی از پیش ضبط شده برای تصویری که هر بار در حال شکل‌گیری است. در این‌جا است که ویژگی اثر ادبی تلویزیونی به‌وجود می‌‌آید...»