برآمدن و فرمانروایی تیمور : تاریخ ایران و آسیای مرکزی در سده های هشتم و نهم هجری (رسا)

تاریخ برآمدن و فرمانروایی تیمور، نخستین پژوهش روشمندی است که درباره تیمور لنگ انجام گرفته است. پژوهشی درباره کشورگشای صحراگردی که به سال 771 ق/1370م. پایه‏های فرمانروایی خود را بر ویرانه‏های امپراتوری مغولان بنا نهاد و لشکریانش را در یورشهایی که از مسکو تا دهلی را دربر می‏گرفت، رهبری کرد. تیمور آخرین صحراگردی بود که یکجانشینان و صحراگردان اوراسیا را متحد کرد و عصر او، روزگار گذار از دوران کشورگشایی صحراگردان و برتری‏یافتن یکجانشینان بود. پروفسور منز در پژوهش خویش تیمور را از دو دیدگاه مورد پژوهش قرار می‏دهد. او نخست برتریها و شایستگیهای فردی او را که سبب دگرگونی جهان روزگار او شد و سپس وی را به عنوان بنیانگذار یک سلسله صحراگردی مورد بررسی قرار می‏دهد. منز در پژوهش خود در پی کشف مسائلی تاریخ‏نگرانه و انسان‏شناسانه مانند: شکل بندی دولت، رویه‏های قبایلی، روشهای تیمور برای چیرگی بر صحراگردان و یکجانشینان و پیوند میان این دو گروه است. وی در پایان پژوهش خود دو پیوست دارد که در آنها قبیله‏های عصر تیمور و مناصب دیوانسالاری او را بررسی می‏کند. تاریخ برآمدن و فرمانروایی تیمور، پژوهشی عالمانه درباره یکی از چهره‏های اصلی آسیای مرکزی، خاورمیانه و اروپای‏شرقی است که موضوعاتی نو را مورد بررسی قرار می‏دهد و مطالعه آن برای همه دانشجویان و متخصصان تاریخ به ویژه متخصصان تاریخ این عصر ضروری است. پژوهش بئاتریس فوربزمنز، آگاهی ما را درباره رویه‏های قبایلی به گونه‏ای در خور افزایش می‏دهد و انگیزه‏های پنهان کشورگشائیهای تیمور را آشکار می‏کند. »پیوست ادبی تایمز«