مغز یک صفحه نمایش است (بان)

دقيق نيست بگوييم تصوير سينماتوگرافيك در زمان حال است. آنچه تصوير «بازنمايى» مى‌كند در زمان حال است، ولى نه خود تصوير، زيرا در سينما، همچنان كه در نقاشى، خود تصوير همواره از آنچه بازنمايى مى‌كند متمايز است. خود تصوير نظامى است از روابط زمانى، كه زمان حال متغير تنها يكى از نتيجه‌هاى آن است. فكر مى‌كنم تاركُفسكى نيز همين مسئله را مد نظر داشت وقتى تمايز ميان تدوين و نما را به چالش كشيد و سينما را به منزله‌ى «فشار زمان» در يك نما تعريف كرد. (از متن کتاب صفحه ۲۰ تا ۲۱)

مترجم كتاب مغز يك صفحه‌نمايش است دست به گزينش و گردآوری مقالاتی از ژيل دلوز فيلسوف شهير فرانسوی زده‌است كه همگی حول محور سينما و علاقه‌ی اين فيلسوف تاثيرگذار به سينما می‌چرخند. اين مقالات به طور كلی از دو كتاب گپ‌وگفت‌ها و دو رژيم جنون دستچين شده اند. با اين حال چندتايی از آن‌ها  پيش‌تر در دهه‌ي ۱۹۷۰ در كايه دو سينما نيز منتشر شده بودند، و همان‌طور كه مترجم در مقدمه توضيح داده برخی از آن‌ها را می‌توان چون مقدمه‌ای ديد برای ورود به دو كتاب مهم دلوز در‌باره‌ی سينما، يعنی تصويرـ‌حركت و تصويرـ‌زمان. كتاب حاوی چهار گفت‌وگو با دلوز درباره‌ی سينما و يك نامه است كه دلوز به سرژی دنی به مناسبت انتشار كتابش نوشته، به علاوه‌ی تك‌نگاری‌ كه دلوز درباره‌ی فيلم دسته‌ی چهار نفره ساخته‌ی ژاك ريوت نوشته است. دلوز فيلسوفی اساساً راديكال و خلاق است که نگاهش به سينما تاثير ماندگاری بر فهم سينما و  همين‌طور فهم فلسفه به‌واسطه‌ی سينما داشته است. او در «پرتره‌ی فيلسوف در مقام يك سينما رو» در پاسخ به اين پرسش كه «شما ارزشِ اصالت را دقيقاً چگونه می‌فهميد؟» می‌گويد: «اصالت تنها معيار يك اثر است. اگر احساس نمی‌كنيد كه چيزی نو ديده‌ايد، يا چيزی نو برای گفتن داريد، چرا می‌نويسيد، چرا نقاشی می‌كشيد، چرا فيلم می‌سازيد؟ به همين ترتيب، در فلسفه اگر سراغ ابداع مفاهيم نو نمی‌رويد چرا می‌خواهيد فلسفه ورزی كنيد؟»